Wartosci jittera w zaleznosci od BER

BER jako funkcja polozenia punktu probkowania na krzywej Gaussa, wyrazona jako srednia wariancja, zostala obliczona i stablicowana. Aby osiagnac BER = (powszechna wartosc w wielu nowoczesnych systemach) punkt przeciecia sygnalu musi byc najmniej w odleglosci (przy zalozeniu centralnego polozenia w okresie jednostkowym) od punktu probkowania. Innymi slowy sygnal musi miec okres jednostkowy rowny przynajmniej . Jezeli obliczona wariancja jest za duza, spowoduje to, iz odleglosc punktu probkowania bedzie mniejsza niz sredniej odleglosci punktu przeciecia od punktu probkowania, wtedy bedziemy mieli problem z samym losowym jitterem i bedziemy musieli znalezc sposob na zwiekszenie okresu jednostkowego (taka opcja rzadko jednak wystepuje), lub tez zmniejszyc losowy jitter . Jezeli odstep pomiedzy punktem przeciecia a idealnym miejscem probkowania jest wiekszy niz , wtedy mamy pewny margines w zachowaniu wymaganego BER =

W tabelce podano minimalne odleglosci – mnozniki wariancji, pomiedzy punktami przeciecia dla roznych wartosci BER. W tym przypadku jednakze zalozylismy idealne rozklady Gaussa, z taka sama wariancja, zarowno po lewej jak i po prawej stronie, ktore mialby miejsce gdyby pochodzily z czysto losowego procesu. W praktyce nie sa one idealne, wiec wiele standardow oszacowuje efektywna wariancje na podstawie sredniej wariancji kolejnych procesow, co daje dosc dobre przyblizenie wartosci. Po obliczeniu losowych skladnikow jittera, mozna je teraz polaczyc ze skladnikami deterministycznymi i przekonac sie, czy przekroczony zostal „budzet jittera”. W celu ich polaczenia, zakladamy najgorszy przypadek deterministycznego jittera i laczymy go z efektywna srednia losowego procesu gaussowskiego (pamietajac, ze oba procesy sa statystycznie niezalezne). I dzieki temu koñcowy wzor przyjmuje postac:

Copyrajt-Orajt 2007